Utopia

 برای آسیل دوست داشتنی من.

سیل عزیزم!

هیچ دلیلی نمی‌تواند آنقدر قانع کننده باشد که تا ابد درون اتاق ذهنم حبس شوم . بالاخره این موضوع را دیشب فهمیدم . نوار شجاعت قلبم کامل شد و حالا ...من عمیقاً احساس خوشبختی میکنم.

پرستو ها مثل همیشه آزادانه پرواز میکنند . درختها در آغوش باد می‌رقصند و زیباتر اینکه پرتوها های مهر آفتاب هر روز صبح از لای پنجره به صورتم می‌تابند و من با لبخند بیدار میشوم. انگار صفحه خورشیدی در وجودم نصب کردم ، با احساس گرمای نورش انرژی ام برای طی کردن تمام روز به صد در صد می‌رسد .

این روزها تصمیم گرفتم به آوای قلبم گوش کنم از هدفون استفاده کمتری داشته باشم. هر ضربان قلبم دنیایی از عشق امید و آرزو ست.

این زیباترین موسیقی است که تا حالا شنیده بودم. 

البته فقط برای من نیست . دیروز سرم را به سینه مهدیس چسباندم

و حدس بزن چه شنیدم ...صدای موج بود ، آوای آرامش ، نغمه ی رمز آلود زمان . سراسر وجودم لبریز از حس خوب بودن شد.

برای بقیه را هم امتحان کردم . قلب ایمان صدای جنگل میداد . صدای زیبای خنده و همهمه ی برگها ، می‌توانستم آواز شادی و عشق نسیم را بشنوم . 

احساس میکنم حالا به شنیدن صدای این ضربانها معتاد شدم.

چرا یک عمر خودم را بین این موسیقی های پر سر و صدا برای یافتن حس زندگی معطل کردم؟ هیچ چیز بیشتر از صدای ناقوس قلب برای زندگی و زنده بودن مرا بیدار نگه نمی  دارد.

 حال من خوب است ، دیگر هم فکر فرار به گذشته و پناه به ترس از آینده را برای راکد بودن در سر ندارم،پس نگران نباش.

به هرحال که رویاهایم خیلی وقت است به این دنیای شلوغ و پر پیچ و خم جاری شدند ، دیگر سد ساختن به رویشان چه فایده ؟

این روز ها که بیشتر از قبل درون خودم بودم با آکیرا آشنا شدم.

لابه لایه قفسه های کتابخانه ذهنم نشسته بود و با صدای گیرای دلنشینی افسانه میخواند...نه ! افسانه ها را زنده میکرد. می‌توانستم احساس کنم با هرکلمه اش تمام ذهنم رنگی دوباره می‌گرفت اگر از دریا می خواند موجها به داخل کتابخانه هجوم می آوردند، بوی دریا همه جا را می‌گرفت ، و روح من نهنگی میشد غوطه ور در دریای او .

اگر از صحرا میخواند می‌توانستم آزادی دانه های شن را احساس کنم . از حس عشقی که در گرمای خورشید به صحرا نهفته است بگیر تا دلیل روان بودن ماسه ها ....همه را می‌فهمیدم.

قبل از اینکه بفهمیم من و او باهم خو گرفتیم . کنارش بودن به من حس زنده بودن میداد. گربه ی مشکی رنگ مرموز باهوشی است با عینکی گرد و شیشه ای به روی چشمهای سبزش ...می‌گفت آن را میزند تا چشمهایش را در مقابل هجوم جادوی کلمات در امان نگه دارد.

حالا چشایر ، لونا و آکیرا سه گربه پشمالوی دوست داشتنی من تصمیم گرفتند دفتر مشاوره گربه ای احداث کنند. من که موافقم . همه‌ی ما گاهی مسیر رویاهایمان را گم میکنیم . چنین وقتی به یک مشاور ماهر وزبردست نیاز است تا راه را دوباره روشن کند.

فقط درباره‌ی محل دفتر بحثشان گرفته . آکیرا میگوید باید در سرزمین کابوس ساخته شود ، چون آنجا بیشترین گمشدگان را دارد.

لونا سرزمین ماتم را پیشنهاد داده چون بیشترین دل‌شکستگان را داراست و نظر چشایر سرزمین خیال است چون همه ی رویا پرداز ها توهم گمشدن دارند.

نظر تو چیست اسیل؟من کوچه پس کوچه های فراموشی را پیشنهاد دادم . هیچ چیز بیشتر از فراموشی کشنده ی رویاها نیست.

این بیماری از وقتی شروع میشود که با تحمیل کردن اینکه دیگر بزرگ شدی بهانه ی مسئولیت های اجتماعی و فردی و زندگی و فرهنگی و... را خوره وار می اندازند به جان آدمی تا باور ها و آرزوهایش را از او بگیرند . البته برای بعضی ها از همان کودکی اتفاق می افتاد . برای همین من کوچه پس کوچه های فراموشی را پیشنهاد کردم. چون به هرحال همه حداقل یکبار از آنجا رد می‌شوند. بدیهی است زمانی مسیر رویاهایمان را فراموش میکنیم که آرزوها و باورهایمان را فراموش کرده باشیم.

آسیل ....... من اجر های زرد را پی در پی دنبال میکنم باور دارم روزی به شهر اوز میرسم ......از دیوها و نفرین‌ها هم نمی‌ترسم .....به هر حال تو میگفتی من یک پری شرور ام ...پس نباید هیچ ترسی از شکستن آینه ها داشته باشم، من هیچ ترسی از این ندارم.....من فقط میترسم .....میترسم ساعت قلبم زودتر از آنکه فکرش را کنم خاموش شود....اگر باورها و رویاهای دیگران را نابود کنم ....هرگز نمی‌توانم خودم را ببخشم آسیل! مطمئن باش با دستهای خودم آن ساعت زنگ زده را از قلبم بیرون میکشم.

صحبت از ساعت شد یادم آمد کارهای زیاد برایم مانده تا تمامشان کنم ...بازهم برایت می نویسم البته بعد از فتح کردن موفقیت در کارهای باقی مانده ام .

امیدوارم ماه همیشه پر از رویا و آرزو بماند . 

پ.ن:میدانی؟من به امید دلبستم، به رویا ، به آرزو

مهم نیست چقدر مجبور باشم برای شکستهایم املت بپزم 

روزی کیک بزرگی برای موفقیتها خواهم پخت.

دفعه ی بعد مطئنم از شهر اوز برایت نامه می‌نویسم.

:)

این چند وقت همه چیز خیلی درهم پیچ خورد ......خیلی از موضوعات بی ربط زندگیم بهم گره خوردند، خیلی از مشکلات کوچکم خودشان را به هم بافتند و طناب شدند ، خیلی از رشته های امیدی که در قلبم داشتم پاره شدند.....

حس پوچی و دلتنگی ام این روزها بیشتر از قبل شده است ...شاید چون به روزهای هلال پیر نزدیک تر شده ایم؟این روزها حتی ماه هم شب به شب ضعیف تر و باریک تر از قبل است.

ذهنم این چند روز با خنده های بی صدای لونا(گربه طلایی جدیدی است که مهمان خوابهایم شده، اصلا دوستش ندارم....مهم نیست چه می گویم هیچوقت حرف نمی‌زند..هرچقدر هم اذیت میشود فقط لبخند محزون میزند تا وانمود کند مشکلی ندارد،این کارش حسابی اذیتم میکند .......کاش چشایر برمیگشت)و صدای باران های نیم روزی پر شده .

دائم احساس میکردم اگر نبودم چقدر همه چیز زیبا تر میشد ، دیگر ظرفها دیر شسته نمیشد ، دیگر کسی در خانه بلند بلند نمیخندید، دیگر کسی نبود که بیش از حد خیال بافی کند و باتصوراتش بقیه را به سرسام مبتلا سازد ، دیگر کسی نیست که بیش از حد چای بزارد....در کل دیگر کسی نخواهد بود که این همه مشکل و دردسر ایجاد کند....

چقدر همه آسوده تر می‌زیستند.....چقدر همه خوشحال تر بودند...

شاید اگر من نبودم پدرم مدتها پیش شادی زندگی اش را پیدا میکرد.

شاید اگر من نبودم مادرم مدتها پیش از ترک خانواده اش پشیمان میشد.

شاید اگر من نبودم.....وای اگر من نبودم چقدر خودم خوشحال تر میشدم....

تمام امروز عصر به این فکر کردم...برگشتم سر همان قضیه اول که نبودم به معنای بهتر از بودنم است....یک لحظه تصور کردم اگر نیل این را می‌شنید چه می‌گفت.....احتمالا همینجا در وسط افکارم مرا نگه می‌داشت و کلی سرزنش میکرد.....بعدهم برایم از آرزوها و امیدهایم می‌گفت......دلم برای هرسه تای آنها تنگ شده....

کاش میشد بازهم کنار هم بیخیال زیر درخت‌های سپیدار بنشینیم و از داستان‌هایی که خوانده ایم یا خواهیم خواند بگوییم.....

کاش میشد.....ولی افسوس چرخ فلک همه چیز را طور دیگری ورق میزند ...... هرکدام در جزیره ای دور دست به ساحلی پهلو گرفته ایم...بینمان مایلها اقیانوس است و یک دنیا خاطره....امیدوارم هیچ نفرینی هرگز آنها را از ذهنم نبرد .

حرف از نفرین و جادو شد از امسال بگویم:

که چقدر از سه سال پیش برای امسال بیش از حد ذوق زده بودم...آخر هر دوازده سال تنها یکبار میتوانی اژدها را ببینی.امیدوار بودم مروارید اژدهارا برای عزیزانم ببرم......شاید گنج هایش را هم به سرقت می‌بردم...البته این من سه سال پیش بود...اکنون تنها چیزی که میخواهم این است که بنشینیم و باهم دو کلمه حرف بزنیم...

به هرحال چه کسی مطمئن است من دوازده سال دیگر دوباره یک اژدها خواهم دید.ازکجا معلوم این اژدها دوازده سال بعد به زمین برگردد؟...پس بهتر است از وقتی که اکنون داریم بهترین استفاده را برای شناخت یکدیگر به کار بگیریم.از تجربیات هم بشنویم و شاید سعی کنیم تا کمی دیدگاهمان را به همنوعان...به دیگر آفریدگان...و به گیتی کمی تغییر دهیم....

اما متاسفانه این اژدهای عزیز اصلا حرف گوش نمی‌دهد مهم نیست چندبار تلاش کردم ، چند بار برایش گل و کادو بردم ، چند بار غارها و کوه هارا دنبالش گشتم ....هیچوقت حاضر نشد .

یا آتش میزند یا تخریب می‌کند . تا الان نصف امیدم را ازمن گرفته ،پسش هم نمی‌دهد.دارم برای آینده برنامه میریزم شاید موفق شوم البته اگر خدا بخواهد.

بیشتر از این به این متن پیچ در پیچ اضافه نمیکنم،قلبم پر از تلخی شده ،دیگر توانی برای نوشتن ندارم، شاید درصد قلیایی خون قلبم بیش از حد زیاد شده...گل های ادریسی سرخی که اطراف قلبم جوانه زده و در مغزم ریشه کردند گواه این قضیه هستند.

کاش همانطور که شربت معده داریم شربت قلب و قرص فراموشی هم داشتیم.

میگویند روزهایی که قلب آدمی تلخ است باید شیرینی خورد....

خوب تا کنون سه بسته شکلات را تمام کردم ولی هنوز حالم خوب نیست.....اگر تا آخر این تابستان کبد چرب نگیرم خوشحال میشوم.

پ.ن:زعفران عجیب مزاج انسان را آرام میکند ...حالا من میگویم دوای هردردی چای زعفران با نبات است فاطمه دستم می اندازد که مثل مادر ها حرف نزن....حقیقتا چای زعفران معجون معجزه آسایی است ، از آنجا که حتی یک انسان بالغ اخمالوی غمگین پنجاه ساله را هم آرام میکند ...پس شاید قلب من راهم بهتر کند؟

_کاش دلفین بودم...دلم دریای آبی زنده ی واقعی میخواهد نه این دریای مواج شلوغ سیاه پرتلاطم ذهنم را....

موش کور گفت: «گاهی دوست دارم بگم عاشق همه‌تونم. ولی می‌بینم برام خیلی سخته.»

پسرک گفت: «واقعاً؟»

«آره، واسه‌ی همین یه چیز دیگه می‌گم، مثلاً می‌گم خوشحالم که همه‌مون با هم اینجاییم.»

پسرک گفت: «باشه.»

«خوشحالم که همه‌مون با هم اینجاییم.»

«ما هم از این که تو اینجا با مایی خیلی خوشحالیم.»

_the boy ,the mole, the fox and the horse 

Мне грустно.....

Я на некоторое время исчезну в своих мыслях.....

Сейчас я ненавижу всё, даже Чешир.....

но шоколад всё равно люблю......

В следующий раз, когда вернусь, наверное, напишу о пляже...

Сноска: Я ненавижу песочные часы Арии... почему золотой песок должен ограничиваться песочными часами? .....

دلم نمی خواهد بنویسم...اما ادامه میدهم،چون میدانم که اینگونه آرام میشوم.[حداقل اینطور تصور میکنم]

چند وقت پیش خواب دیده بودم که در خیابانی مه آلود قدم میزنم. 

کلاغ های سیاه که  گروهی پرواز می‌کردند خطی سیاه و طولانی در آسمان کشیده بودند.همیشه دلم میخواست انتهای مسیرشان را ببینم ،پس دنبالشان کردم .همانطور که در مه به جلو پیش میرفتم به ساختمانی رسیدم که تمام از سنگ سفید بود . کلاغها بر بالای دیوارهای نشسته بودند.تضاد سفید و سیاهشان برایم چشم‌نواز بود . خوشحال با خودم گفتم پس در انتها همه کلاغها به اینجا میرسند!حتما اینجا خانه آنهاست!واقعا زیباست!

در حال وصف و تمجید بودم که تکه سنگی به جلوی پایم غلتید.وقتی جهت مخالف حرکت سنگ را بررسی کردم که ببینم ازکجا آمده نگاهم به گربه خاکستری پشمالوی خندانی افتاد که با چشمان کهربایی اش به من زل زده بود .ظاهر ناز و لبخند دوستانه اش و حسی که از دیدنش به من القا میکرد باعث میشد دلم بخواهد آنقدر محکم بغلش کنم که باهم یکی شویم .

گربه با نجابت به سمتم آمد و خودش را چشایر معرفی کرد .

از من خواست به داخل قلعه همراهی اش کنم و هروقت سوالی برایم پیش آمد از او بپرسم .

با خوشحالی همراهش به درون قلعه رفتم . ساکنان قلعه همگی شخصیتهای دوست داشتنی افسانه های کودکی ام بودند . 

اژدهایان...پری ها....مردمان درختی....جادوگران....شعبده بازها...معلم‌های انسان نما......و حیوانات سخنگو ...‌

با خوشحالی از او پرسیدم اینجا کجاست؟گفت قلعه ماه....جایی ست برای در امان ماندن ما.....

گفتم در امان بمانید از چه؟ با لبخند گفت از هر آنچیزی که برای ما تحدید کننده است.

گفتم چطور در امان می مانید؟ با حبث کردن خودتان؟

با لبخند نگاهم کرد و گفت با محدود کردن خودمان ....

گفتم چرا؟ گفت گاهی نباید همهٔ خودت باشی ....اگر بیش از حد  خالصانه کنارشان بایستی آن وقت به گِل آلوده میشوی .....ودر نهایت کار به جایی می‌رسد که حتی خودت هم ، خودت را فراموش کنی ، چرا که آیینه دلت را از دست داده ای .

با تعجب گفتم پس اگر اینجا بمانم در امانم؟در سکوت فقط لبخندی به من زد و دور پاهایم چرخید . بغلش کردم و نزدیک خودم نگه داشتم . وجود گرم و نرم اش به من آرامش میداد ....حس میکردم اگر همینطور محکم بغلش کنم میتوانم تا ۳۰۰سال به آرامی بخوابم.

داشتم برای ماندن در همان قلع تصمیم می‌گرفتم که از آغوشم بیرون پرید . به درختی اشاره کرد و گفت میدانی چرا الفها سیاه شدند و گابلین ها پدید امدند؟

به سرعت گفتم البته! چون الفها از احساست خودشان را عاری ساختند و گابلین ها تمام نفرت دنیا را به درونشان جذب کردند.

با لبخند به درخت نزدیک شد و گفت همینطور است ....نباید بیش از حد نگران باشی ، نباید به ترسها و وحشت هایت اینقدر دامن بزنی و زیر و رویشان کنی.......اما خوب ، رها کردنشان هم درست نیست .

با گیجی گفتم پس چه کنم؟ میدانی ؟ دلم میخواهد خودم را از صفحات زندگی ام  پاک کنم ...ولی رد جوهر با پاک کن که پاک نمیشود....غلط گیر میخواهم.....آن هم پیدا نمیشود.....

خرمان خرمان دور درخت چرخی زد و خندید . 

نگاهی به من کرد و گفت چراهای زیادی داری ....ولی مطمئنم راه حلش راهم خودت میدانی ...فقط داری خودم و خودت را کلافه می‌کنی.....

قبل از اینکه بتوانم چیزی بگویم درخت ناگهان با شاخه هایش مرا گرفت و محکم به سمت خودش کشید .

سیاه چاله ای درون قلب درخت بود . داشت مرا در خود می‌بلعید.

در همان حین بود که برای آخرین بار صدای اورا شنیدم . هنوز هم داشت می‌خندید . فریاد زد :چرا قبول نمیکنی؟ چرا نمی‌خواهی خودت را بپذیری ؟ 

در تمام این سه روز به چشایر فکر میکردم.به پرواز کلاغها . به افسانه هایی که دیدم .

این را قبول دارم ...کاملا حق با چشایر بود ....من هنوز هم نمیدانم میخواهم با خودم چه کنم.....

میدانم میخواهم برای دیگران چه کنم ، میخواهم تکیه گاه شان باشم ،میخواهم همیشه حامی شان بمانم...ولی در رابطه با خودم ....هیچ نظری ندارم.

الان درک میکنم که بزرگترین مشکل این روزهای من خودم هستم ، نه این شهر بزرگی که از آن متنفرم ، نه این آدمهایی که به ظاهر بالغ و اندیشمند میرسند و در درون پوسیده و مخروب اند ...نه این رویا خراب کن های عزیز و شروری که اطرافم را پرکرده اند ....نه.....مشکل من فقط خودِ خودِ خودم هستم.

متاسفانه از ان روز به بعد مهم نبود چقدر در خوابهایم سعی کردم از چشایر سوالی بپرسم فقط با لبخند از کنارم رد شد .....اگر هم گاهی شاد تر از قبل به نظر می‌رسید به جای آنکه جوابم را بدهد آنقدر مسئله را می پیچاند که بیشتر از قبل گیج میشوم......

احساس میکنم از دستم ناراحت است.

خوب...طبیعی است....خودم هم از دست خودم کلافه و خسته شدم .......

امروز تصمیم گرفتم به حرف چشایر گوش کنم و خودم را اینقدر به تعویق نیاندازم.......میخواهم ببینم با خودم بودن و خودم ماندن چه میشود ...‌.میخواهم یاد بگیرم با خودم ، خودم بمانم و با دیگران محتاط تر و مراقب تر باشم.[نوشتن اش راحت است......در عمل پیاده کردنش واقعا سخت است....]

پ.ن:امیدوارم من حاصل از انتخاب جدید تا ۴۸ ساعت دیگر زنده باشد ......

三

出生、生活、死亡……

出生时，每个人都兴奋地看到婴儿，他哭了……因为他知道自己从天堂来到了一个世界……这是凡人。

 但在我们的一生中，我们却被淹没在这空洞的海市蜃楼中...... 我们如此贪婪于物质和凡人的欲望和欲望，以至于我们不明白死亡什么时候降临到我们身上……什么时候我们该离开了。

 临终时，我们因分离而哭泣，世界则嘲笑我们的疏忽。

 我们的使命是什么？我们的爱怎么了？

 时间如流水，一去不复返，死亡带走了你的整个生命和你凡人的爱。

 我希望我们能早点从被忽视的沉睡中醒来。

 我希望我们能成为人，并且永远是人……

   این یک شکر گذاری است ....پس میخواهم به روش خودم انجام اش دهم ....

    در حقیقت خیلی وقت پیش من یک روانی بی عاطفه بودم.

تمام جهان برایم چیزی جز ورطه ای خاکستری پوچ نبود، از همه بیزار بودم .

    امیدوارم بودم روزی در باتلاقی غرق شوم و دیگر هیچوقت کسی مرا نبیند . بارها تلاش کردم ..اما خیلی بیشتر از آن چیزی که می‌دانستم عاشق این دنیا بودم .....

عاشق  تابیدن نور خورشید روی برگهای سبز ...

عاشق دیدن شقایق های سرخ در هنگام غروب ...

عاشق بوییدن خاک خیس خرده بعد از باران....

عاشق حس سرزندگی در سرمای زمستان .‌......

    من واقعا نمی‌خواستم تمام اینها را رها کنم و بروم .....

اما دلیلی هم برای ماندن نداشتم ...

    نه تنها دلیلی برای ماندن نبود ، بلکه نبودن بهتر از بودن معنا میشد ..

حتی اکنون هم لرز روحم آرام نمیگیرد ...

    قلبی که اکنون دارم سرشار از عشق و زندگی است .

برای آینده امیدوار است . حالا نه تنها به عاشق بودنش اعتراف میکند بلکه به عشق هم باور دارد ...

و اینها همه فقط به خاطر این است که آنقدر خوش شانس بودم که آنها را پیدا کنم....

    نمیدانم چرا یا به خاطر کدام پاداش من اکنون آنها را دارم.

فقط از بودنشان در کنارم آنقدر خوشحالم که هر روز احساس میکنم میتوانم هر غیرممکنی را ممکن کنم.

    هروقت خودم هم دیگر تحمل خودم را ندارم همیشه کنار قلبم نشستند و گذاشتند باهم آسوده بمانیم .

گفتنش شاید کمی خجالت آور باشد ...اما نوشتنش قطعا خیلی ساده تر و آرام کننده تر است :

    " داشتن شما از بزرگترین نعمتهای زندگی ام بود .

آنقدر به بودنتان عادت دارم که تصور آینده بدور از شما واهمه‌ای شده ، سایه انداخته به روی قلبم . 

    میدانم همه روزی به مسیر مختص خودشان میرسند اما ....من خودخواهانه میخواهم همه شما را درون قلبم حبث کنم...

    در بی‌خیالی های دوران کوتاه باهم بودنمان ، چه زود خرگوش سفید خودش را به ماه رساند . حالا چرخش گیتی دوباره شروع شده و زمان  به ناقوس جدایی می کوبد ....

    نمیخواهم ترکم کنید ....نمیخواهم ترکتان کنم....

نمیخواهم مانعتان باشم ....اما نمیتوانم مانع خودم شوم...

    گفته بودم مگر نه؟ تمام عشقی که در قلبم کاشتید ...میخواهم همه اش را برای شما برداشت کنم.

    آنقدر خوشحالم که همراهم دارمتان...که گاها احساس میکنم دیوانه شدم .

    خیلی خوشحالم برای زمان هایی که باهم بودیم ..هستیم و .....خواهیم بود....

البته که خواهیم بود. بودن را یادم دادید حالا محال است بی من بمانید :) "

به کجا میرویم؟

در انتها به چه میرسیم؟

از رویاهایمان چه می‌خواهیم ؟

چرا دل به نقاشی ها و سایه ها بسته ایم؟

چرا تظاهر به بودنی میکنیم که نیستیم؟

شاید از وقت بیدار شدنمان گذشته!

باید بیدار شویم........ولی ...چه کسی راه رهایی از این خواب بی پایان وارونه را میداند؟