گاهی از اینکه میبینم تنها دیوانه خیال پردازی که فکر میکرد باید از روی خط کشی ها رد شد نیستم ، تنها فردی که همراه تکان دادن کنترل بازی خودش هم کج میشد و فکر میکرد دنیا هم کج خواهد شد نیستم.........

تنها گربه تنبل گم شده نیستم...........

شاید کمی خودخواهی باشد ، ولی از اینکه آخرین نمونه رو به انقراض نیستم خوشحالم.

به نظرم دنیا به گربه های تنبل خیال پرداز بیشتر از آنکه فکرش را میکنم نیاز دارد.

وگرنه چرا هرجا نگاه میکنم خودم خودش و خودمان و آنها را میبینم ؟

اینها همه نشانه اند.....البته عزیزم، آنقدر ها هم که فکرش را میکنی درحال انقراض نیستی .

حتی بزرگ شدن هم بهانه نمی شود دست از پریدن از روی خط کشی ها ، روی حاشیه جدول دویدن ها یا بی دلیل خندیدن ها برداریم.

به هرحال ما قرار نیست بگذاریم منقرض شویم که..

حتی در آینده :)

با تشکر از ایو

پروانه های آبی گرده های طلایی را می بلعند.

شن های روان لحظات را.

در عجبم چنگ زدن به تنها خاطراتی که داریم ، مارا در آغوش تاریکی دفن می کند یا میگذارد در نور حل شویم ؟

پشت نقابی پنهان شدم تا از نزدیک تر ببینمت ، دلگیرم.

میبینم درون سایه ها غرق شدی ، با خارها مزین شدی ، درد می کشی....

ولی نمی‌دانی ، شاید همین خوب است ....همین که هیچ چیز نمی‌دانی. شعله های خشم روزی فرو خواهند نشست ، روزی فراموش خواهند شد  ولی اگر این ها را بدانی ، اگر می‌دانستی .....توهم یخ می زدی .

به خاطر اینکه هرگز نپرسیدی از تو متنفرم ، به خاطر اینکه در سراب ات غرق شدی از تو دلگیرم.

ولی دلم برایت می سوزد .... برای اینکه اینقدر احمقی ، همان‌قدر که من احمقم ، همان‌قدر که ما احمقیم.برای اینکه بی گناهی ، همان‌قدر که من بی گناهم  ، همان‌قدر که ما بی گناهیم.

ترجیح میدهم در این تاریکی درخشانی که برای خودت ساختی غرق شوی تا مثل ما در این واقعیت پوچ یخ زده گم شوی......همانطور که من شدم.

اما بدان این من و ما نبودیم که حق دانستن را از تو گرفتیم ، اولین فردی که پای این قانون را امضا کرد خودت بودی.

خودت نخواستی، نپرسیدی ، نخواندی ، نشنیدی ، ندیدی ، نفهمیدی.

نمی‌دانستی ..... چون نمی خواستی.

دلم برایت می سوزد ، دلم برایت می رنجد.

و تو........

تو هیچوقت نخواهی دانست.

این انتقام من از توست.

پ.ن: با اینکه دست و پایم از سرما بی حس شده بودند، همچنان لجوجانه ایستادم تا کمی بیشتر از پشت  پنجره شنی ببینمت.

با لبخند به سمتم آمدی چای گرم تعارف کردی ، خجالتی می پرسیدی چرا داخل نمی آیم ، بی آنکه بدانی کی هستم.

لبخند تلخم از چهره ام نمی رفت ،استکان چای گرم ات را دور انداختم .بدون اینکه جوابت را بدهم رفتم.

ولی نمی‌دانی تا راه خانه هزاران بار گفت و گوی کوچک یک طرفه ات را مرور کردم.

از این نمایشنامه بی زارم.

من زیاد اهل صحبت کردن با تلفن نیستم....... نه به این دلیل که از صحبت کردن خوشم نمی آید ، مطلقا نه ! میدانی من چقدر عاشق مکالمه های طولانی و عمیق هستم .از صحبت‌هایی که در آن چهره‌ها را نمی بینم خوشم نمی آید . برای همین از تماس های تصویری و پیامک‌ها با ایموجی و استیکر فراوان استقبال میکنم.

مگر اینکه پدر و خواهر و شکلاتهای صورتی ام آن طرف خط باشند ، آن وقت دیگر فرقی نمیکند ، چون چهره‌هایشان را به وضوح می توانم با قلبم احساس کنم ، از تن صدایشان حالتشان به خوبی مشخص است .....سایر موارد و انسانهای باقی نه....حتی برای سرگروه عزیزم ، اساتید گرامی یا مشاور های زحمت کش و دوست داشتنی .

برای همین برایم خیلی سخت است به دیگرانی که نمی‌شناسم زنگ بزنم....یا تماس هایشان را جواب بدهم.......

باید همه اینها را بدانی تا بفهمی امشب چقدر مستأصل بودم که مجبور شدم در یک اقدام ناگهانی به اورژانس روانشناسی زنگ بزنم.

موقع کلید کردن تماس انگشتانم سرد شده بود و میلرزید ....نمی‌دانستم واقعا درست است؟ بهتر نیست فقط راجع به آن بنویسیم و بگذریم ؟

اما دلم می خواست از دیدگاه یک نفر......یک نفر دیگر هم ماجرا را ببینم. پس نیاز داشتم به کسی به غیر از آنها زنگ بزنم....

وقتی صدای بوق انتظار شنیده شد می خواستم تماس را قطع کنم. پشیمان شدم . گفتم خوب تهش که چی؟ تو به او می گویی و او می شنود ، خودش هزاران دغدغه فکری دارد ، همان چیزهایی که خودت هم میدانی تکرار میکند و بعد هم تو می‌مانی و اینها.

در این افکار دست و پا میزدم که یکهو گوشی را برداشتند : کد **۱۵ بفرمایید 

با اضطراب نفسم را آرام کردم و گفتم:سلام شبتون بخیر ....می خواستم جمله بندی های بعدی ام را مرتب کنم که با لهجه شیرینی داد زد 

علی سفره رِه جمع کن! هنوز نخوردِن ؟ خوب بوره سبزی بیار!

شرمنده گفتم ببخشید مزاحمتون شدم ، یکدفعه دیگه تماس میگیرم .

قبل از اینکه بتوانم قطع کنم سریع شروع کرد به سوال پرسیدن . می خواست بداند کارم فوری است ، خیلی عجله دارم؟ 

با خنده گفتم نه چیز خاصی نیست . متاسفم مزاحم شدم ، شبتون بخیر .

با لهجه شیرینش گفت یه ساعت دیه تماس بگیری هستوم.

با لبخند تماس رو پایان دادم.......این هم از اورژانس روانی ....چه انتظاری داشتم؟ که کسی آماده شنیدن من باشد؟ 

بعد گفتم نه ، قرار بود همین امشب از یک نفر دیگر هم بپرسیم و گوش کنیم ببینیم راهکاری دارند یا نه...حالا که این یکبار را تماس گرفتم ..فقط یکبار ...یکبار دیگر امتحان کن.

شماره مشاوره روانی را گرفتم...... چشم انتظار تا کسی پاسخم بدهد، تعداد بوقها را شماردم.

تا اینکه صدای جوان و بالغ زنی پرسید : کد ۸۶** ، بفرمایید .

صدایش تند و خسته ، پریشان و بد حال به نظر می‌رسید . شوکه شدم ...چون من در این ساعت زنگ زده بودم استراحتش را مختل کردم؟ حتما همه روز یکجا نشستن و گوش دادن به شیون و ناله ، درد و آه مردم ، غم ها و حسرت هایشان خیلی سخت و پر استرس است ....نکند من همان یک ذره وقت خالی اش را به خاطر سوال احمقانه ام گرفتم؟ اگر مرا بشنود فکر نمیکند دستش می اندازم ؟ بیشتر ناراحت نمی شود؟ 

 استرس ناگهانی و اضطراب قبلی ام با هم مخلوط شدند . فقط صدای نفس های من بود و صدای شاکی او که خشمگین بود ....

نمی خوای حرف بزنین؟ خوب بلند تر صحبت کن دیگه صدات نمی اد !!

از صدایش به خودم آمدم ، باید عذرخواهی می کردم و تماس را پایان می دادم . از اول هم این فکرم احمقانه بود ، باید خودم و آسیل یک جوری حلش می کردیم . می خواستم بگویم متاسفم که دیدم تماس خیلی وقت است قطع شده.....

قطع اش کرده بود ...من خیلی لفت اش داده بودم.

از اینکه باعث شدم حالش بیشتر گرفته شود ناراحتم . تصور میکنم پشت میزش نشسته و حرص می خورد ، شاید احساس می کند وقتش را گرفتند ؟ احتمالا مقنعه اش برایش تنگ شده بوده ، لباسش تنگ تر . حتما از این کلافه بوده.حتما بی نهایت منتظر رسیدن به لحظه رسیدن به خانه ، استراحت و آرامش بوده.

باعث شد به این فکر کنم که من واقعا می باید از مشاور بیچاره خودم استفاده میکردم نه اینکه ناگهان تصمیم مشاوره گرفتن بگیرم. نه اینکه ساعت ده شب مزاحم مشاوران عمومی شوم.

باعث شد به این فکر کنم که اگر روزی خواستم مشاوره کسی باشم ، مهم نیست چقدر باید ، ولی برایش صبر میکنم تا خودش را از افکارش بیرون بکشد ، جملاتش را پشت سرهم بچیند ، جرئت زل زدن به نگاهم را پیدا کند و بعد بگذارم برایم همه چیز را بگوید ، بنویسد ، بکشد ، بخواند .......

باعث شد به این فکر کنم که جز خدا هیچوقت ، یقینا هیچوقت ، هیچکس را نخواهیم داشت که بی پرده ، تمام وقت ، بی چشم داشت و چشم غزه و کنایه و فریاد و حواس پرتی ...بلکه با دقت ، باعشق ، با محبت ، با توجه بنشیند پای دلمان و گوش کند.

ممکن نیست به خاطر تن صدایم به من شک کند ، باورم نکند ، یا بی رحمانه قضاوتم کند .

رفتم سر سجاده ام نشستم گریه کردن ، از هر مشاور روانشناسی و روانپزشکی و تراپیست و ........ مفید تر که نه خیلی خیلی خیلی خیلی مفید تر و عالی تر و بهتر بود.

خواستم بگویم بدانی ، دفعه بعد ، اینکار را چنین نکنی .یا اگر چنین شد دلسرد نشوی که دیگر کسی نیست . همه مان اورا داریم. تازه نیازی به زنگ زدن هم نیست ، فقط کافی است صدایش کنی.

آسیل عزیزم!

گفته بودم تا به اوز نرسیدم برایت نمی نویسم .....شرمنده قول شکنی میکنم...فقط ...حس میکنم به نوشتن این نامه برایت نیاز دارم.

می توانی زیر میزی این نامه را باز کنی . بگذار یک راز باشد میان من و تو ...وقتی شصت سالمان شد بیا باهم این راز را زمزمه کنیم...

میخواهم چیزی بپرسم....یادت می آید زمانی عهد کردم دیگر هیچوقت گریه نکنم؟دیشب بعد چند سال شکستمش..

اشتباه نکن ! از سر ترحم برای خودم نبود ..... از سر نا امیدی هم نبود .... به خاطر حس شرمندگی بود....

به من گفته بودی به گذشته برنگردم.......درگیر آینده نشوم و تمام تمرکزم را بگذارم روی قلبم ....قلبی که برای خانواده ام می‌تپد ...برای عزیزانم ...برای تو ..برای زندگی....

به انعکاس ها خیره نشوم....آینه ها را بشکنم....

واگر زمانی دوباره به خودم شک کردم یادم باشد مهم نیست شرور به نظر میام یا نه......چون من برای تو پری مهربانی بودم....

وقتی لج کردم که دروغ می‌گویی...گفتی باشه من شرور ترین پری ممکن هستم.....خندیدم...خندیدی.....به تو گفتم خودم را پذیرفتم...

آینه ها را پی در پی شکستم.....خرگوش های سفید را دنبال کردم...آجرهای قدیمی را طی کردم ولی آسیل.....

دیشب نتوانستم.....نتوانستم آینه را بشکنم...درست لحظه ای که تبر را بالا بردم نگاهم به انعکاس درون آینه گره خورد...

درون آینه خودم را دیدم....ترسیده بودم...غمگین بودم...خیلی گریان بودم...نتوانستم تحمل کنم...دراغوش کشیدمش...

باهم گریه کردیم....می‌توانستم احساسش کنم...خیلی واقعی بود آسیل...شبیه رویا به نظر نمی‌رسید....درست وقتی خواستم گردنش را ببویم تا ببینم آدمی زاد است یانه ...فردی از آن طرف آینه را شکست....از هم جدا شدیم...پرده های سفید بالا رفتند...و من درون قفسی گیر افتادم بدون دیوار.....از هر طرف هزاران پنجره به درون قفس من راه داشت ....

حس بدی داشتم آسیل....خیلی بد....

چشمهای زشتی به من خیره بودند.....چشمهایی پر از کنجکاوی ...چشمهای آلوده پیچ خورده...هنوز هم از فکر کردن به آن لحظه متنفرم.....

دلم میخواهد چاقوی مورد علاقه آشپزی ام را از درون کابینت بردارم و بافت ماهیچه ای که از دنده ی دوم تا ششم ام را پوشانده پاره کنم...

سردرگم شدم...احساس میکنم هنوز درون قفس گیر کردم...

میخواهم تمام محتویات حفره شکمی ام را بالا بیاورم.....

گاهی وقتها عاشق بودن قدرت عجیبی به آدم می دهد ....اینکه می بینی هنوز زنده ام و به دیوانه خانه نرفتم یا دوباره دچاره کور رنگی نشدم فقط به خاطر این است که هنوز دیوانه وار عاشق امیدم...

با اینکه رویا دیدن تنها به سردرگمی و گم گشتی ام دامن میزند هنوز هم عاشق رویا دیدنم....

اینها ثابت میکنند من هنوز روح دارم....هنوز زنده ام....هنوز فرصت دارم....

آسیل کی به مقصد میرسم؟ احساس میکنم به جای خرگوش من به خواب رفته ام...بگو ببینم....من هنوز زنده ام؟ 

من هنوز ایستاده ام....دارم سعی میکنم یک کاری کنم...بگو درست پیش میروم....

پ.ن: یادت باشد قول دادی دنیا را جمع کنیم برویم دریا یک ماه گریه کنیم....چه به اوز برسم یا نه......یادت باشد ...باید برویم 

من هنوز یک جعبه خاطره برای گریه کردن در بین قفسه های کتابخانه ام قایم کردم.

 به زمان ترک پرتگاه ام نزدیک و نزدیک تر میشوم....خیلی چیز ها مانده که هنوز نمیدانم ...خیلی چیزها منتظرم مانده اند تا به سراغشان بروم ...خیلی چیزها خودشان رفتند تا دست از سرم برداشته باشند ...خیلی چیزها به امید حل شدن شان دورم را شلوغ کردند...خیلی از این خیلی چیز ها در پوشه های ذهنم تلنبار کردم.

امروز پدرم مرا نشاند کنار خودش و گفت وقتش رسیده خودت را سبک کنی ....آخر سنگین که باشی  توان پرواز نداری ..

راست می‌گفت...در این چند سال خیلی خیلی خودم را پرکردم ...در انبار ذهنم را بازکردم ببینم چه چیزها ریخته ام درونش دیدم به به....هرچیز و همه چیزی هست ولی انگار چیزی  ندارم.

نشستیم با چشایر لونا و آکیرا یکی یکی تفکیک شان کردیم...خوب و بدشان کردیم .... سبک سنگین شان کردیم .... حالا تقریبا دیگر چیزی نمانده ..... از فردا عازم آخرین سفر قبل از طوفان میشوم...

به هرحال باید قبل از اینکه طوفان بیاید و بگذرد همه چیز را خوب ببینم .....درکشان کنم ..حسشان کنم...چه کسی میتواند تضمین کند قبل و بعد طوفان من و این پرتگاه خاکستری عزیز که تمام این مدت باهم بودیم ....بازهم به همین شکل خواهیم ماند..؟...

باید تا وقت هست آخرین کاووسهایم را گرفتار کنم ...آخرین رویاهایم را آزاد کنم و آخرین خاطرات ممنوعه ام را بایگانی...

باید طبق برنامه و اصول پیش برم.....باید همه چیز را همانطور که باید پیش ببرم.

پدرم اصرار دارد زیاده روی نکنم.....هرچند این کمال گرایی من از خودش به من ارث رسیده.....از من میخواهد خودم را کنترل کنم...

می گوید نباید همه آینه ها را بشکنم بلکه باید همه صندوقچه های ذهنم را بکشم بیرون و خالی شان کنم...

اقرار میکنم آینه شکستن خیلی آسانتر و راحت تر است تا زیر و رو کردن آن صندوقچه های سنگین پوسیده ذهنم.....پس می خواهم بیخیالشان شوم...ولی لونا پافشاری می‌کند باید آنها را دور بریزیم تا برای پرواز سبک تر باشیم......ولی خیلی سنگین تر از آنی هستند که بتوانم درشان را باز کنم....

انگار به من می گویند جعبه پاندورایت را بازکن......همین الان هم با فکر کردن به آنها تصمیم گرفتم که ...نه... نمیخواهم بروم سراغشان.....

چشایر نشسته روی طاقچه خاطراتم مثل همیشه میخندد....البته حق با اوست این صندوقچه ها جعبه پاندورا ی من نیستند برعکس شاید چیزی شبیه جذب کننده نیروهای فورتونا باشند؟ ..... نمیدانم.....

ولی حداقل این را میدانم که باید با آن صندوقچه ها یک کاری بکنم... از آکیرا خواستم با کلمات اش اقیانوسی بسازد عمیق ...تا همه آنها را به درونش پرت کنیم.....حالا تمام کتابخانه ذهنم بوی دریا میدهد ...بوی موج ...بوی صدف..... اما نتوانستیم صندوقچه ها را دفن کنیم.....

رسیده ایم به آخرین مرحله ..... در خانه قلبم را بازکردم یکی یکی رشته های شیرین نخ های سرنوشتمان را برمی‌دارم....

با کمک لونا و آکیرا و چشایر به هم می بافیمشان....کمی از خاطراتم با نیل ...از خنده هستیم با یلدا ... از داستانهایمان به فاطمه ...از رنگ حضور او هم در این بین اضافه کردم....از پیوند محکم ام با پدرم و نخ های قرمز پیوند خانوادگی مان هم کمی برداشتم ... به دور هم پیچیدیم ......

خوب این پیشنهاد چشایر بود ...اگر یک وقتی نتوانستم بپرم ... این طناب مرا بالا میکشد تا درون باتلاق سیاه وجودم گم نشوم.

اگر هم پریدم...با این طناب موهایم را می‌بندم تا جلوی دیدم در باد مخدوش نشود.....پیشنهاد خوبی بود....برای همین از آنجا که علاقه ای به صندوقچه ها نداشتم و نخ های سرنوشت ام بیش از حد زیبا و جادویی به نظر میرسند ..ترجیح دادم اکنون اول به فکر نقشه دوم پروازم باشم....

لونا زیر لب غر میزند که من بزدلم....ولی من فقط خسته ام ...خسته تر از آنی که اکنون سراغ آن صندوقچه بروم باشه؟ 

یکجا خوانده بودم بافتن خودش نوعی هنر تراپیست است ...پس فعلا تصمیم گرفتم آنقدر ببافم که رشته های نورانی قلبم در هم ذوب شوند.

آکیرا روی دفترچه اش ثبت کرد از فردا باید برویم سراغ صندوقچه ها ...

خوب ...همیشه فردایی هست درست است؟ شاید فردا آسمان کاملا آفتابی باشد و من نیروی بیشتری از آفتاب جذب کنم....پس ..فردا هم خوب است ....

فردا .....فردا اولین قدم به سوی انتهای پرتگاه خاکستری ام را برمی‌دارم.

 برای آسیل دوست داشتنی من.

سیل عزیزم!

هیچ دلیلی نمی‌تواند آنقدر قانع کننده باشد که تا ابد درون اتاق ذهنم حبس شوم . بالاخره این موضوع را دیشب فهمیدم . نوار شجاعت قلبم کامل شد و حالا ...من عمیقاً احساس خوشبختی میکنم.

پرستو ها مثل همیشه آزادانه پرواز میکنند . درختها در آغوش باد می‌رقصند و زیباتر اینکه پرتوها های مهر آفتاب هر روز صبح از لای پنجره به صورتم می‌تابند و من با لبخند بیدار میشوم. انگار صفحه خورشیدی در وجودم نصب کردم ، با احساس گرمای نورش انرژی ام برای طی کردن تمام روز به صد در صد می‌رسد .

این روزها تصمیم گرفتم به آوای قلبم گوش کنم از هدفون استفاده کمتری داشته باشم. هر ضربان قلبم دنیایی از عشق امید و آرزو ست.

این زیباترین موسیقی است که تا حالا شنیده بودم. 

البته فقط برای من نیست . دیروز سرم را به سینه مهدیس چسباندم

و حدس بزن چه شنیدم ...صدای موج بود ، آوای آرامش ، نغمه ی رمز آلود زمان . سراسر وجودم لبریز از حس خوب بودن شد.

برای بقیه را هم امتحان کردم . قلب ایمان صدای جنگل میداد . صدای زیبای خنده و همهمه ی برگها ، می‌توانستم آواز شادی و عشق نسیم را بشنوم . 

احساس میکنم حالا به شنیدن صدای این ضربانها معتاد شدم.

چرا یک عمر خودم را بین این موسیقی های پر سر و صدا برای یافتن حس زندگی معطل کردم؟ هیچ چیز بیشتر از صدای ناقوس قلب برای زندگی و زنده بودن مرا بیدار نگه نمی  دارد.

 حال من خوب است ، دیگر هم فکر فرار به گذشته و پناه به ترس از آینده را برای راکد بودن در سر ندارم،پس نگران نباش.

به هرحال که رویاهایم خیلی وقت است به این دنیای شلوغ و پر پیچ و خم جاری شدند ، دیگر سد ساختن به رویشان چه فایده ؟

این روز ها که بیشتر از قبل درون خودم بودم با آکیرا آشنا شدم.

لابه لایه قفسه های کتابخانه ذهنم نشسته بود و با صدای گیرای دلنشینی افسانه میخواند...نه ! افسانه ها را زنده میکرد. می‌توانستم احساس کنم با هرکلمه اش تمام ذهنم رنگی دوباره می‌گرفت اگر از دریا می خواند موجها به داخل کتابخانه هجوم می آوردند، بوی دریا همه جا را می‌گرفت ، و روح من نهنگی میشد غوطه ور در دریای او .

اگر از صحرا میخواند می‌توانستم آزادی دانه های شن را احساس کنم . از حس عشقی که در گرمای خورشید به صحرا نهفته است بگیر تا دلیل روان بودن ماسه ها ....همه را می‌فهمیدم.

قبل از اینکه بفهمیم من و او باهم خو گرفتیم . کنارش بودن به من حس زنده بودن میداد. گربه ی مشکی رنگ مرموز باهوشی است با عینکی گرد و شیشه ای به روی چشمهای سبزش ...می‌گفت آن را میزند تا چشمهایش را در مقابل هجوم جادوی کلمات در امان نگه دارد.

حالا چشایر ، لونا و آکیرا سه گربه پشمالوی دوست داشتنی من تصمیم گرفتند دفتر مشاوره گربه ای احداث کنند. من که موافقم . همه‌ی ما گاهی مسیر رویاهایمان را گم میکنیم . چنین وقتی به یک مشاور ماهر وزبردست نیاز است تا راه را دوباره روشن کند.

فقط درباره‌ی محل دفتر بحثشان گرفته . آکیرا میگوید باید در سرزمین کابوس ساخته شود ، چون آنجا بیشترین گمشدگان را دارد.

لونا سرزمین ماتم را پیشنهاد داده چون بیشترین دل‌شکستگان را داراست و نظر چشایر سرزمین خیال است چون همه ی رویا پرداز ها توهم گمشدن دارند.

نظر تو چیست اسیل؟من کوچه پس کوچه های فراموشی را پیشنهاد دادم . هیچ چیز بیشتر از فراموشی کشنده ی رویاها نیست.

این بیماری از وقتی شروع میشود که با تحمیل کردن اینکه دیگر بزرگ شدی بهانه ی مسئولیت های اجتماعی و فردی و زندگی و فرهنگی و... را خوره وار می اندازند به جان آدمی تا باور ها و آرزوهایش را از او بگیرند . البته برای بعضی ها از همان کودکی اتفاق می افتاد . برای همین من کوچه پس کوچه های فراموشی را پیشنهاد کردم. چون به هرحال همه حداقل یکبار از آنجا رد می‌شوند. بدیهی است زمانی مسیر رویاهایمان را فراموش میکنیم که آرزوها و باورهایمان را فراموش کرده باشیم.

آسیل ....... من اجر های زرد را پی در پی دنبال میکنم باور دارم روزی به شهر اوز میرسم ......از دیوها و نفرین‌ها هم نمی‌ترسم .....به هر حال تو میگفتی من یک پری شرور ام ...پس نباید هیچ ترسی از شکستن آینه ها داشته باشم، من هیچ ترسی از این ندارم.....من فقط میترسم .....میترسم ساعت قلبم زودتر از آنکه فکرش را کنم خاموش شود....اگر باورها و رویاهای دیگران را نابود کنم ....هرگز نمی‌توانم خودم را ببخشم آسیل! مطمئن باش با دستهای خودم آن ساعت زنگ زده را از قلبم بیرون میکشم.

صحبت از ساعت شد یادم آمد کارهای زیاد برایم مانده تا تمامشان کنم ...بازهم برایت می نویسم البته بعد از فتح کردن موفقیت در کارهای باقی مانده ام .

امیدوارم ماه همیشه پر از رویا و آرزو بماند . 

پ.ن:میدانی؟من به امید دلبستم، به رویا ، به آرزو

مهم نیست چقدر مجبور باشم برای شکستهایم املت بپزم 

روزی کیک بزرگی برای موفقیتها خواهم پخت.

دفعه ی بعد مطئنم از شهر اوز برایت نامه می‌نویسم.

:)

دلم نمی خواهد بنویسم...اما ادامه میدهم،چون میدانم که اینگونه آرام میشوم.[حداقل اینطور تصور میکنم]

چند وقت پیش خواب دیده بودم که در خیابانی مه آلود قدم میزنم. 

کلاغ های سیاه که  گروهی پرواز می‌کردند خطی سیاه و طولانی در آسمان کشیده بودند.همیشه دلم میخواست انتهای مسیرشان را ببینم ،پس دنبالشان کردم .همانطور که در مه به جلو پیش میرفتم به ساختمانی رسیدم که تمام از سنگ سفید بود . کلاغها بر بالای دیوارهای نشسته بودند.تضاد سفید و سیاهشان برایم چشم‌نواز بود . خوشحال با خودم گفتم پس در انتها همه کلاغها به اینجا میرسند!حتما اینجا خانه آنهاست!واقعا زیباست!

در حال وصف و تمجید بودم که تکه سنگی به جلوی پایم غلتید.وقتی جهت مخالف حرکت سنگ را بررسی کردم که ببینم ازکجا آمده نگاهم به گربه خاکستری پشمالوی خندانی افتاد که با چشمان کهربایی اش به من زل زده بود .ظاهر ناز و لبخند دوستانه اش و حسی که از دیدنش به من القا میکرد باعث میشد دلم بخواهد آنقدر محکم بغلش کنم که باهم یکی شویم .

گربه با نجابت به سمتم آمد و خودش را چشایر معرفی کرد .

از من خواست به داخل قلعه همراهی اش کنم و هروقت سوالی برایم پیش آمد از او بپرسم .

با خوشحالی همراهش به درون قلعه رفتم . ساکنان قلعه همگی شخصیتهای دوست داشتنی افسانه های کودکی ام بودند . 

اژدهایان...پری ها....مردمان درختی....جادوگران....شعبده بازها...معلم‌های انسان نما......و حیوانات سخنگو ...‌

با خوشحالی از او پرسیدم اینجا کجاست؟گفت قلعه ماه....جایی ست برای در امان ماندن ما.....

گفتم در امان بمانید از چه؟ با لبخند گفت از هر آنچیزی که برای ما تحدید کننده است.

گفتم چطور در امان می مانید؟ با حبث کردن خودتان؟

با لبخند نگاهم کرد و گفت با محدود کردن خودمان ....

گفتم چرا؟ گفت گاهی نباید همهٔ خودت باشی ....اگر بیش از حد  خالصانه کنارشان بایستی آن وقت به گِل آلوده میشوی .....ودر نهایت کار به جایی می‌رسد که حتی خودت هم ، خودت را فراموش کنی ، چرا که آیینه دلت را از دست داده ای .

با تعجب گفتم پس اگر اینجا بمانم در امانم؟در سکوت فقط لبخندی به من زد و دور پاهایم چرخید . بغلش کردم و نزدیک خودم نگه داشتم . وجود گرم و نرم اش به من آرامش میداد ....حس میکردم اگر همینطور محکم بغلش کنم میتوانم تا ۳۰۰سال به آرامی بخوابم.

داشتم برای ماندن در همان قلع تصمیم می‌گرفتم که از آغوشم بیرون پرید . به درختی اشاره کرد و گفت میدانی چرا الفها سیاه شدند و گابلین ها پدید امدند؟

به سرعت گفتم البته! چون الفها از احساست خودشان را عاری ساختند و گابلین ها تمام نفرت دنیا را به درونشان جذب کردند.

با لبخند به درخت نزدیک شد و گفت همینطور است ....نباید بیش از حد نگران باشی ، نباید به ترسها و وحشت هایت اینقدر دامن بزنی و زیر و رویشان کنی.......اما خوب ، رها کردنشان هم درست نیست .

با گیجی گفتم پس چه کنم؟ میدانی ؟ دلم میخواهد خودم را از صفحات زندگی ام  پاک کنم ...ولی رد جوهر با پاک کن که پاک نمیشود....غلط گیر میخواهم.....آن هم پیدا نمیشود.....

خرمان خرمان دور درخت چرخی زد و خندید . 

نگاهی به من کرد و گفت چراهای زیادی داری ....ولی مطمئنم راه حلش راهم خودت میدانی ...فقط داری خودم و خودت را کلافه می‌کنی.....

قبل از اینکه بتوانم چیزی بگویم درخت ناگهان با شاخه هایش مرا گرفت و محکم به سمت خودش کشید .

سیاه چاله ای درون قلب درخت بود . داشت مرا در خود می‌بلعید.

در همان حین بود که برای آخرین بار صدای اورا شنیدم . هنوز هم داشت می‌خندید . فریاد زد :چرا قبول نمیکنی؟ چرا نمی‌خواهی خودت را بپذیری ؟ 

در تمام این سه روز به چشایر فکر میکردم.به پرواز کلاغها . به افسانه هایی که دیدم .

این را قبول دارم ...کاملا حق با چشایر بود ....من هنوز هم نمیدانم میخواهم با خودم چه کنم.....

میدانم میخواهم برای دیگران چه کنم ، میخواهم تکیه گاه شان باشم ،میخواهم همیشه حامی شان بمانم...ولی در رابطه با خودم ....هیچ نظری ندارم.

الان درک میکنم که بزرگترین مشکل این روزهای من خودم هستم ، نه این شهر بزرگی که از آن متنفرم ، نه این آدمهایی که به ظاهر بالغ و اندیشمند میرسند و در درون پوسیده و مخروب اند ...نه این رویا خراب کن های عزیز و شروری که اطرافم را پرکرده اند ....نه.....مشکل من فقط خودِ خودِ خودم هستم.

متاسفانه از ان روز به بعد مهم نبود چقدر در خوابهایم سعی کردم از چشایر سوالی بپرسم فقط با لبخند از کنارم رد شد .....اگر هم گاهی شاد تر از قبل به نظر می‌رسید به جای آنکه جوابم را بدهد آنقدر مسئله را می پیچاند که بیشتر از قبل گیج میشوم......

احساس میکنم از دستم ناراحت است.

خوب...طبیعی است....خودم هم از دست خودم کلافه و خسته شدم .......

امروز تصمیم گرفتم به حرف چشایر گوش کنم و خودم را اینقدر به تعویق نیاندازم.......میخواهم ببینم با خودم بودن و خودم ماندن چه میشود ...‌.میخواهم یاد بگیرم با خودم ، خودم بمانم و با دیگران محتاط تر و مراقب تر باشم.[نوشتن اش راحت است......در عمل پیاده کردنش واقعا سخت است....]

پ.ن:امیدوارم من حاصل از انتخاب جدید تا ۴۸ ساعت دیگر زنده باشد ......