به منی که هرگز نخواهم دیدش

به این فکر می کنم شاید روزی نیاز باشد تا تو مرا نیست کنی...خودم که خود به خود نیست نمی شوم ....به حلال نیاز دارم.

شاید هم انجامش دادی؟ 

ولی به خاطر این قتل پوچ و احمقانه من نباید به خودت احساس گناه هدیه کنی...یا شاید حتی شده گاهی دلتنگم شوی.... حتی تو! چرا که خودم هم برای خودم چیزی نبودم.

همیشه دیگران را دوست دارم ، همیشه دیگران را می خواهم ، همیشه دیگران ارزشمند تر نوشته می شوند.

کاش یکی از این دیگران همان کسی بود که نیازش داشتم ، ولی تنها کسی که فعلا نیازش دارم ، منی هستم که نیستم.

نه!

می بینی چقدر خودخواهانه و خودبینانه ی مغرورانه نوشتم؟؟؟

من! من دیگران را ترجیح دادم؟ من دیگران را ارزشمند تر نوشتم؟

منی که تا شش سال پیش انسانها را دسته بندی می کردم ...وشاید هنوز میکنم؟

منی که برای نزدیک شدن به کسی باید هزار بار سبک سنگین اش کنم تا لبخند بزنم؟

منی که هر حرکت و رفتار با دیگران در چرخه ای از داد و ستد ها و سود و معامله هاست؟

خیلی خودخواهانه است ..نه! احمقانه است!

آه...به هرحال می بینی؟ برای کشتن چنین منی نباید ناراحت باشی .

گاهی تمام جان پناه من همین یک صفحه سفید و یک قلم آبی است....

پناهگاه من از چی؟ از همه این دروغ های متفاوت و تفاوتهای دروغی که رسم کردم تا بلکه ....بلکه چی؟ .... که ...نمیدانم ...

خشمگین می شوم ولی با خنده محوش می کنم ....

عصبانی می شوم ولی با خنده پنهانش می کنم .... 

گریه می کنم با خنده همراهش می کنم.....

چون نمی خواهم کسی به خاطر من تغییری حس کند ، تغییری کند ، تغییری ببیند .....

نوشتن اینها هم شرم آور است.

پس همان بهتر که گذاشتی پوچیم پوچ باشد و پوچ باشم و پوچ پاک شوم.

دیگر چیزی برای نوشتن ندارم . همین کافی است . لرزه های تنم کلمات را می پراکند به سمت پنجره.....چیزی نمانده تا بنویسم.

چرا می لرزم ؟ به خاطر حجم باقی مانده ای است که هنوز پاک نشده ؟ خشم؟ احساس نا کافی بودن؟

نه...پنجره باز است....خیلی فرسوده تر از آنی شده ام که بخواهم مانع عشق ترواش شده از رویاهای کودکانه ام به باد را بگیرم. حالا که قرار است منی دیگر نباشد می خواهم یک دل سیر از باد لذت ببرم.....

کاش می شد همراه کلمات از هم گسیخته ای که در باد لانه کردند من هم از پنجره بیرون می پریدم.....

چه می شد اگر آرزوی سعادت و رهایی همینقدر ساده و ابلهانه بدست می امد؟

آن وقت همه مان شیخ می شدیم.

پ.ن : با خواندن این متن ناراحت نشو . افتخار کن که چنین چیزی را به باد سپردی .....

راستش خیلی وقت بود که به لحظه ها حسادت می کردم.

حالا...من ... فقط یک لحظه است.

آنچه مانده .......تو؟ چه نام داری؟

بعدا برایم در گوش باد زمزمه کن.